خارش پوستی

خارش پوست یک حس آزاردهنده و ناخوشایند است که فرد را به خاراندن پوست واردار می کند. علل احتمالی خارش پوست عبارتند از بیماری های داخلی و پوستی

خارش پوست یک حس آزاردهنده و ناخوشایند است که فرد را به خاراندن پوست واردار می کند

 

خارش پوست یک حس آزاردهنده و ناخوشایند است که فرد را به خاراندن پوست واردار می کند

طبقه بندی خارش

— خارش اغلب بر اساس طول مدت، تظاهرات بالینی یا علت آن طبقه بندی می شود.

حاد در مقابل مزمن

— خارش حاد به عنوان خارشی تعریف می‌شود که کمتر از شش هفته طول بکشد. اصطلاح خارش مزمن به علائم طولانی مدت اشاره دارد .مدیریت خارش مزمن اغلب دشوار است و می تواند ناتوان کننده باشد. درمان هایی که تسکین گذرا را ارائه می دهند معمولاً به علل زمینه ای خارش مزمن نمی پردازند.

تظاهرات بالینی یا علت

— یک سیستم طبقه‌بندی دو لایه برای خارش توسط گروهی از کارشناسان انجمن بین‌المللی برای مطالعه خارش پیشنهاد شده است . سطح اول امکان طبقه بندی خارش را در زمانی که تشخیص ناشناخته است و از سه گروه تشکیل شده است را می دهد:

●گروه I – خارش روی پوست ملتهب بیمار.

●گروه دوم – خارش روی پوست غیر مریض (غیر ملتهب)، مانند خارش مربوط به مرحله نهایی بیماری کلیه، خارش کلستاتیک یا خارش نوروپاتیک

●گروه III – خارش با ضایعات خراش شدید مزمن و ثانویه، مانند ندول های خارش مرتبط با مرحله نهایی بیماری کلیوی یا بریدگی های ثانویه به خارش شدید در بیماران مبتلا به خارش سیستمیک مرتبط با بیماری یا خارش نوروپاتیک

بیوپسی پوست ممکن است برای ارزیابی بیماران در گروه I مفید باشد، زیرا ممکن است در شناسایی یک بیماری پوستی اولیه کمک کند. بیوپسی پوست به طور کلی در بیماران گروه II یا III مفید نیست.

هنگامی که منشا خارش مشخص باشد، خارش را می توان به دسته های زیر تقسیم کرد:

●درماتولوژیک – این گروه حاوی خارش ناشی از اختلالات پوستی است. به عنوان مثال می توان به خشکی پوست، درماتیت آتوپیک، پسوریازیس، کهیر و عفونت های پوستی اشاره کرد. این گروه تقریباً همه اختلالات گروه I را شامل می شود.

●سیستمیک – علل سیستمیک خارش شامل اختلالاتی است که بر دیگر سیستم های اندام تاثیر می گذارد، مانند نارسایی مزمن کلیه، بیماری کبد، اختلالات خونی یا لنفوپرولیفراتیو و بدخیمی. خارش ناشی از دارو نیز در این دسته قرار می گیرد

●نورولوژیک – این گروه شامل خارش مربوط به اختلالات سیستم عصبی محیطی یا مرکزی است. به عنوان مثال می توان به نوتالژی پارستتیکا، خارش براکیورادیال و مولتیپل اسکلروزیس اشاره کرد.

●روان زا – نمونه هایی از اختلالات روانپزشکی که در آن بیماران ممکن است از خارش شکایت داشته باشند عبارتند از افسردگی، اضطراب، تخلیه روانی، و آلودگی هذیانی .

● مختلط – خارش منتسب به بیش از یک علت در این دسته قرار می گیرد.

علل خارش بدن 

اختلالات پوستی

— بیماری اختلالات پوستی همراه با خارش ظاهر می‌شوند که بیشتر آنها با وجود التهاب قابل مشاهده پوست مشخص می‌شوند . نمونه هایی از اختلالاتی که ممکن است همراه با خارش ظاهر شوند در زیر ارائه شده است.

خشکی پوست

خارش مربوط به خشکی پوست با خارش در نواحی پوست خشک و پوسته‌دار مشخص می‌شود (تصویر 1). خشکی پوست یکی از علل شایع خارش در افراد مسن است . علائم اغلب در اندام تحتانی رخ می دهد. خشکی شدید خشکی پوست نیز ممکن است باعث ایجاد درماتیت خارش دار و اگزماتوز شود. عوامل خطر خشکی پوست عبارتند از: سن بالا، حمام کردن مکرر و دمای بالای محیط با رطوبت نسبتاً کم، مانند محیطی که توسط گرمایش خانه در زمستان تولید می شود

درماتیت اگزماتوز

– درماتیت اگزماتوز ممکن است به صورت لکه های التهابی یا پلاک ظاهر شود. علل شایع عبارتند از درماتیت آتوپیک و درماتیت تماسی:

●درماتیت آتوپیک – خارش علامت بارز درماتیت آتوپیک است، یک اختلال پوستی مزمن، خارش دار و التهابی که با پاپول ها یا پلاک های اریتماتوز یا هیپرپیگمانته ظاهر می شود. درگیری پوست اغلب منعکس کننده یک توزیع مشخصه است (مثلاً سطوح فلکسور در کودکان بزرگتر و بزرگسالان؛ صورت، پوست سر و سطوح اکستانسور  در نوزادان (تصویر 2)). شروع درماتیت آتوپیک اغلب در دوران کودکی است و افراد مبتلا اغلب سابقه خانوادگی بیماری آلرژیک و سایر ویژگی های مرتبط دارند .  آلوکنسیس، پدیده ای که در آن یک محرک معمولی بی ضرر (مانند تعریق، تماس با پشم) باعث ایجاد خارش می شود، یک ویژگی برجسته است [32]. چرخه خارش-خراش ، که در آن صدمه به پوست در اثر خاراندن باعث تحریک خارش می شود، می تواند در درماتیت آتوپیک نیز رخ دهد.

●درماتیت تماسی – درماتیت تماسی به هر درماتیت ناشی از تماس بین یک ماده و پوست اشاره دارد. درماتیت ممکن است آلرژیک یا تحریک کننده باشد. در درماتیت تماسی آلرژیک، محرک باعث ایجاد پاسخ ایمنی می شود، در حالی که در درماتیت تماسی تحریک کننده، خود محرک مستقیماً به پوست آسیب می رساند (تصویر 3A)(تصویر 3B)..

کهیر

– کهیر یا کهیر یک اختلال حاد یا مزمن شایع و شدیداً خارش‌دار است که با پلاک‌های گذرا، اریتماتوز و ادم (wheals)، اغلب با رنگ پریدگی مرکزی ظاهر می‌شود (تصویر 4). پلاک‌های منفرد ممکن است بزرگ شوند یا با دیگر پلاک‌ها ترکیب شوند و معمولاً طی چند ساعت ناپدید می‌شوند. کهیر ممکن است ناشی از آلرژی،  عوامل فیزیکی یا اختلالات سیستمیک باشد.

اختلالات پاپولوسکواموس

— خارش یکی از ویژگی‌های رایج اختلالات پاپولوسکوموس متعدد، مانند پسوریازیس، لیکن پلان، پیتریازیس روبرا ​​پیلاریس و غیره است. در پسوریازیس، علائم به صورت دوره ای  هستند و اکثر خارش‌ها در شب رخ می‌دهند (تصویر 5). علاوه بر این، خارش به ناحیه پلاک پسوریاتیک محدود نمی شود، اغلب عمومیت یافته و به داروهای ضد خارش معمولی پاسخ ضعیفی نمی دهد .

عفونت ها و آلودگی ها

— عفونت‌های پوستی و آلودگی‌ها از علل شایع خارش در کودکان و بزرگسالان هستند. علل عفونی رایج عبارتند از عفونت‌های درماتوفیت (مانند کچلی، کچلی، کچلی، کچلی سر)، که معمولاً به صورت لکه‌ها یا پلاک‌های پوسته‌دار ظاهر می‌شوند (تصویر 6A)، و فولیکولیت، که با پاپول‌ها و پوسچول‌های ملتهب مبتنی بر فولیکولی ظاهر می‌شود (تصویر 7).

آلودگی های پوستی شایع با خارش به عنوان یک ویژگی برجسته شامل آلودگی کنه گال و پدیکولوز کاپیتیس، کورپوریس یا پوبیس است. خارش در گال به دلیل واکنش حساسیت مفرط تاخیری به پروتئین های کنه است. خارش در پدیکولوز ناشی از واکنش تاخیری حساسیت به بزاق شپش است.

گال با خارش شدید همراه است که معمولاً در عصر و شب بدتر می شود و می تواند تا چند هفته پس از ریشه کن شدن کنه ها ادامه یابد . بیماران مبتلا ممکن است پاپول‌های خارش دار  و/یا بارو  را نشان دهند، که اغلب در نواحی بین‌چین ها  مانند گردن، زیر بغل، اندام‌های تناسلی و بین انگشتان هستند (تصویر 8A). برای شناسایی کنه می توان از درموسکوپی یا خراش دادن پوست استفاده کرد. خارش ثانویه به پدیکولوز نیز ممکن است شدید باشد. در پدیکولوز، تخم شپش و شپش را می توان روی ساقه مو یا لباس مشاهده کرد (تصویر 9A).

خارش ممکن است در اثر گزش بندپایان دیگر نیز ایجاد شود.

اختلالات پوستی ثانویه

— خراشیدن یا مالش پوست خارش دار منجر به تغییراتی در ظاهر پوست در شرایطی مانند لیکن سیمپلکس مزمن و خارش ندولاریس می شود.

Lichen simplex Chronicus ایجاد پلاک های ضخیم شده (پوست ضخیم شده با نشانه های برجسته پوستی) و بریدگی های ناشی از خاراندن بیش از حد پوست شدیداً خارش دار را توصیف می کند و اغلب در شرایط درماتیت آتوپیک، اشکال نوروپاتیک خارش، یا آسیب شناسی روانی مشاهده می شود (تصویر 10). محل های رایج درگیری عبارتند از: پوست سر، گردن، اکستانسور ساعد، کیسه بیضه و ساق پا.

Prurigo nodularis یک اختلال غیرشایع است که با ایجاد ندول های سفت و خارش دار متعدد در یک توزیع متقارن مشخص می شود (تصویر 11). Prurigo nodularis در شرایط خارش مزمن، اغلب در بیماران با سابقه درماتیت آتوپیک رخ می دهد.

اسکار

– اسکار سوختگی هم در کودکان و هم در بزرگسالان شایع است و با خارش قابل توجهی همراه است .

کلوئیدها اغلب با خارش در حاشیه کلوئید همراه هستند. این یافته ممکن است ناشی از به دام افتادن رشته های عصبی کوچک باشد

دیگر

— خارش یکی از ویژگی‌های بیماری‌های تاول‌زای خودایمنی، مانند پمفیگوئید تاولی و درماتیت هرپتی‌فورمیس، و همچنین چندین اختلال دیگر، مانند ماستوسیتوز جلدی است.

اکثر بیماران مبتلا به پمفیگوئید بولوز دچار پلاک‌ها و تاول‌های اگزماتو یا کهیر می‌شوند، اگرچه زیرمجموعه‌ای در ابتدا با خارش در غیاب ضایعات پوستی اولیه ظاهر می‌شوند . درماتیت هرپتی فرمیس با حساسیت به گلوتن همراه است و با پاپول‌ها و وزیکول‌های التهابی شدید خارش‌دار در نقاطی مانند ساعد، زانو، پوست سر و باسن ظاهر می‌شود (تصویر 13). بیوپسی پوست و مطالعات ایمونوفلورسانس مستقیم برای تایید تشخیص بیماری تاول خودایمنی ضروری است.

خارش یک علامت شایع در بیماران مبتلا به درگیری پوستی در ماستوسیتوز است. در ماستوسیتوز، خارش با قرار گرفتن در معرض محرک‌های آزادسازی واسطه سلول‌های ماست ایجاد می‌شود. در صورت لزوم، بیوپسی پوست می تواند تشخیص را تایید کند.

اختلالات سیستمیک

— خارش ناشی از بیماری سیستمیک معمولاً بدون راش  اولیه پوست ظاهر می‌شود. ضایعات پوستی ثانویه مربوط به خاراندن و مالش، مانند پلاک های ضخیم  شده، بریدگی ها و ندول های خارش اغلب وجود دارند.

هنگامی که بیمار با خارش عمومی بدون هیچ گونه تظاهرات پوستی مراجعه می کند، باید انواع بیماری های سیستمیک، از جمله بدخیمی را در نظر گرفت . اختلالات منتخب در زیر بررسی می شوند.

بیماری کلیوی

— خارش اورمیک در بین بیماران همودیالیزی و دیالیز صفاقی شایع است و یکی از شایع ترین و بالقوه ناتوان کننده ترین علائم بیماری کلیوی در مرحله نهایی است . بیماران به طور معمول از خارش شکایت دارند که اغلب عمومیت دارد اما ممکن است بیشتر در پشت ظاهر شود .  بسیاری از بیماران در عصر و شب تشدید علائم را تجربه می کنند. خارش ممکن است در حین و در پایان دیالیز نیز تشدید شود . یک علت واحد برای خارش اورمیک شناسایی نشده است. عوامل متعددی ممکن است نقش داشته باشد.

بیماری کبد

— خارش کلستاتیک که به دلیل اختلال در ترشح صفرا رخ می دهد، یک علامت شایع در اشکال خاصی از بیماری کبدی است. معمولاً تعمیم یافته است و اغلب با توزیع  آکرال شامل کف دست و پا شروع می شود، نواحی که محل های غیر معمول برای خارش در سایر بیماری های سیستمیک هستند. علائم بعداً عمومی تر می شوند .

نمونه هایی از شرایط مرتبط شامل کلانژیت صفراوی اولیه، کلستاز داخل کبدی حاملگی، کلانژیت اسکلروزان، هپاتیت ویروسی، کلستاز ناشی از دارو و همچنین موارد زردی انسدادی است. خارش یکی از علائم رایج کلانژیت صفراوی اولیه است و تقریباً در تمام بیماران در مقطعی رخ می دهد [

مکانیسم خارش کلستاتیک به وضوح مشخص نشده است. بیماران مبتلا به خارش کلستاتیک سطح مواد افیونی پلاسما را افزایش می دهند که می تواند به خارش کمک کند . علاوه بر این، آنزیم اتوتاکسین و سوبسترای آن اسید لیزوفسفاتیدیک به عنوان واسطه‌های بالقوه در خارش کلستاتیک پیشنهاد شده‌اند تعامل بین بیلی روبین و نورون های حسی خارش محیطی از طریق گیرنده های مرتبط با پروتئین G مرتبط با Mas نیز به عنوان مکانیزمی برای خارش پیشنهاد شده است .

بیماری غدد درون ریز

— خارش ممکن است در ارتباط با بیماری تیروئید و دیابت رخ دهد:

● اختلالات تیروئید – خارش عمومی معمولا در بیماران مبتلا به تیروتوکسیکوز، به ویژه در بیماری گریوز دیده می شود .  مکانیسم های احتمالی شامل کاهش آستانه خارش با واسطه اتساع عروق و همچنین فعال شدن مسیرهای کینین ثانویه به افزایش سرعت متابولیسم است. کم کاری تیروئید کمتر با خارش همراه است و با خشکی پوست همراه است .

●دیابت – به نظر نمی رسد خارش عمومی با افزایش فراوانی در بیماران دیابتی رخ دهد . با این حال، خارش ناشی از اختلالات مرتبط با دیابت، از جمله عفونت های درماتوفیت، خشکی پوست، نوروپاتی دیابتی و عفونت های پوستی کاندیدا ممکن است رخ دهد . به طور خاص، نوروپاتی دیابتی ممکن است علت خارش غیر قابل توضیح دیگری باشد که در اندام تحتانی، پوست سر، یا تنه موضعی است . خارش واژن  با دیابت کنترل نشده مرتبط است .

بدخیمی

– خارش عمومی ممکن است نشانه بدخیمی های خونی باشد. با این حال، این ارتباط در تومورهای جامد قوی نیست. خارش گهگاه سالها قبل از اینکه بدخیمی از نظر بالینی قابل تشخیص باشد خود را نشان می دهد. خارش ممکن است به عنوان یکی از ویژگی های بیماری های پوستی پارانئوپلاستیک مانند کراتوز سبورئیک فوران کننده، آکانتوز نیگریکانس بدخیم، درماتومیوزیت و اریترودرمی رخ دهد .

شایع ترین بدخیمی های مرتبط با خارش عبارتند از: لنفوم هوچکین، لنفوم غیر هوچکین، میکوز قارچ، پلی سیتمی ورا، لوسمی ها، دیسکرازی سلول های پلاسما و تومورهای کارسینوئید معده

● لنفوم هوچکین   – خارش به عنوان یک علامت اولیه معمولاً در بیماران مبتلا به لنفوم هوچکین دیده می شود که تقریباً در 30 درصد موارد ایجاد می شود . در برخی بیماران، خارش تا پنج سال قبل از تظاهرات بالینی لنفوم است و بنابراین، می تواند به عنوان یک علامت پارانئوپلاستیک در نظر گرفته شود .خارش اغلب در اندام تحتانی قرار دارد و گاهی با تغییرات پوستی ایکتیوزیفرم همراه است. خارش مربوط به لنفوم هوچکین اغلب در بیماران مسن تر و بیماران با بیماری پیشرفته تر شدیدتر است. علائم ممکن است در شب تشدید شود

● پلی سیتمی ورا – خارش آکواژنیک (خارش ناشی از آب) ممکن است در دو سوم بیماران مبتلا به پلی سیتمی ورا رخ دهد.  بیماران اغلب در عرض چند دقیقه پس از تماس با آب از خارش غیر قابل درمان شکایت دارند. از طرف دیگر، احساس گزگز، گزگز یا سوزش رخ می دهد. قفسه سینه، پشت، بازوهای میانی و قدامی پاها محل های شایع درگیری هستند . . خارش آکواژنیک ممکن است چندین سال یا بیشتر قبل از تشخیص پلی سیتمی ورا باشد. این بیماری همچنین با بیماری های دیگری از جمله اختلالات میلودیسپلاستیک و لنفوم سلول T همراه است.

●Mycosis fungoides – خارش تظاهر مکرر قارچ mycosis fungoides (لنفوم سلول T پوستی) است. شکل اریترودرمیک مایکوزیس فونگوئیدس، سندرم سزاری و قارچ قارچی فولیکولوتروپیک اغلب بسیار خارش دار هستند. گزارش های موردی از خارش قبل از شروع یافته های پوستی طی چندین سال وجود دارد .

سایر بدخیمی های هماتولوژیک – بیماران مبتلا به لنفوم غیر هوچکین ممکن است با خارش ظاهر شوند، اما اطلاعات اپیدمیولوژیک محدودی در مورد شیوع این علامت وجود دارد. سایر بدخیمی های خونی مرتبط با خارش مزمن شامل لوسمی، شایع ترین لوسمی لنفوسیتی مزمن، و همچنین مولتیپل میلوما است.

● کارسینوئید معده – بر خلاف گرگرفتگی متناوب پوستی معمولاً غیرخارشی همراه با کارسینوئیدهای روده، گرگرفتگی متناوب “هیستامین” مرتبط با کارسینوئیدهای غیر معمول معده تمایل به خارش دارد.

بیمارانی که در زمان تشخیص خارش، شواهدی از بدخیمی ندارند، ممکن است خطر کمی برای تشخیص بدخیمی در آینده داشته باشند . به عنوان مثال، در یک مطالعه کوهورت مبتنی بر جمعیت که از سوابق پزشکی الکترونیکی 8744 بیمار مبتلا به خارش مزمن و 31580 بیمار بدون خارش مزمن از بریتانیا استفاده کرد تا خطر بدخیمی جدید در این جمعیت ها، بیماران مبتلا به خارش مزمن را مقایسه کند. افزایش خطر بدخیمی خونی (نسبت خطر تعدیل شده 2.02، 95% فاصله اطمینان (CI): 1.48-2.75) و کارسینوم مجرای صفراوی (نسبت خطر تعدیل شده 3.73، 95% فاصله اطمینان (CI): 1.55-8.97)، اما نه برای سایر انواع سرطان. یک مطالعه کوهورت دانمارکی در سراسر کشور که رابطه بین تشخیص خارش (مدت نامشخص) و سرطان بعدی را بررسی کرد، افزایش خطر ابتلا به بدخیمی‌های خونی و همچنین چندین نوع سرطان دیگر را نشان داد.

عفونت ها

— عفونت‌های سیستمیک مختلف ممکن است با خارش همراه باشد. به عنوان مثال، خارش یک ویژگی مشترک عفونت اولیه ویروس واریسلا-زوستر (آبله مرغان) است.

خارش در بیماران مبتلا به عفونت HIV نیز شایع است و می تواند تأثیر منفی قابل توجهی بر کیفیت زندگی در این جمعیت داشته باشد . مطالعه ای روی 303 بیمار آلوده به HIV در اسپانیا، شیوع نقطه ای خارش را 31 درصد نشان داد [59]. علاوه بر این، خارش مزمن توسط 45 درصد از 201 بیمار آلوده به HIV در یک مطالعه در ایالات متحده گزارش شده است . اکثر بیماران در هر دو مطالعه درمان ضد رتروویروسی دریافت می کردند.

خارش در محیط عفونت HIV ممکن است در نتیجه اختلالات پوستی اولیه که در افراد مبتلا به HIV شایع است (مانند خشکی پوست، درماتیت سبورئیک و عفونت های درماتوفیت) یا در نتیجه اختلالات پوستی مرتبط با HIV کمتر ایجاد شود، مانند به عنوان فولیکولیت ائوزینوفیلیک. فولیکولیت ائوزینوفیلیک مرتبط با HIV یک وضعیت خارش شدید همراه با بیماری پیشرفته HIV است. مشخصه آن یک برآمدگی پاپولار دور فولیکولار است که قسمت فوقانی تنه، اندام ها و صورت را درگیر می کند (تصویر 14) . رویش پاپولار خارش دار یکی دیگر از اختلالات پوستی خارش دار و پاپولی است که ممکن است در شرایط HIV رخ دهد.

خارش همچنین ممکن است با بیماری سیستمیک در بیماران مبتلا به عفونت HIV (به عنوان مثال، لنفوم، بیماری مزمن کلیوی، یا بیماری کبدی) همراه باشد یا ممکن است به عنوان تظاهرات عفونت اولیه HIV ظاهر شود .

بیماری روماتیسمی سیستمیک

— خارش یک علامت رایج درماتومیوزیت، اسکلروز سیستمیک (اسکلرودرمی) و سندرم شوگرن اولیه (P-SS) است .  پاتوفیزیولوژی خارش مزمن در بیماری های روماتیسمی سیستمیک به خوبی شناخته نشده است. با این حال، P-SS به شدت با خشکی پوست همراه است.

بیماران مبتلا به درماتومیوزیت اغلب خارش شدیدی را تجربه می کنند که توانایی خواب آنها را مختل می کند و کیفیت زندگی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. افزایش اینترلوکین-31 (سیتوکین مرتبط با خارش) در پوست در بیماران مبتلا به خارش مرتبط با درماتومیوزیت مشاهده شده است .

واکنش های دارویی

– مکانیسم‌هایی که داروها از طریق آنها خارش را القا می‌کنند متفاوت است. به عنوان مثال، خارش ممکن است ناشی از خشکی پوست ناشی از دارو باشد، مانند درمان با رتینوئید سیستمیک، یا به عنوان یک ویژگی مرتبط با سمیت نوری ناشی از دارو، مانند ممکن است پس از درمان با داکسی سایکلین رخ دهد.

علاوه بر این، خارش بدون رویش پوستی همراه، از عوارض جانبی داروهای متعدد است . خارش اغلب با استفاده از مواد افیونی همراه است، به ویژه هنگامی که به صورت داخل نخاعی یا اپیدورال تجویز می شود  . خارش همچنین به عنوان یک عارضه جانبی تعدادی از عوامل ضد نئوپلاستیک هدفمند مولکولی و ایمونوتراپی، از جمله مهارکننده های فاکتور رشد اپیدرمی، تیروزین کیناز، BRAF، MEK، گیرنده مرگ سلولی برنامه ریزی شده 1 (PD-1)، لیگاند مرگ سلولی برنامه ریزی شده 1 گزارش شده است. (PD-L1)، و پروتئین مرتبط با لنفوسیت T سیتوتوکسیک 4 (CTLA-4)  کلستاز ناشی از دارو نیز ممکن است باعث خارش شود

اختلالات عصبی (خارش نوروپاتیک)

– اختلال عملکرد عصبی منجر به ایجاد خارش در اختلالات متعدد، از جمله خارش بازویی، بینی پارستتیک، نورالژی پس از تبخال، و سایر اختلالات می شود.

خارش براکیورادیال

– خارش براکیورادیال با خارش موضعی که شامل ساعد پشتی جانبی پروگزیمال می شود، ظاهر می شود. علائم ممکن است متناوب، یک طرفه یا دوطرفه باشد و در برخی موارد ممکن است به بازو، شانه، گردن یا بالای تنه گسترش یابد [79]. تسکین علائم اغلب با استفاده از یخ در ناحیه آسیب دیده رخ می دهد (“علامت کیسه یخ”)، یافته ای که ممکن است به تشخیص کمک کند .

پاتوژنز خارش براکیورادیال به خوبی شناخته نشده است. تئوری های کنونی گیرافتادگی ریشه عصب گردنی را در سطوح C5 تا C8 به عنوان یک عامل مستعد کننده و تابش خورشیدی به عنوان یک عامل تشدیدکننده پیشنهاد می کنند [82-84]. به ندرت، خارش براکیورادیال با تومورهای ستون فقرات همراه است. در چنین مواردی، نقص حرکتی یا عصبی معمولاً وجود دارد .

رابطه بین خارش براکیورادیال و اختلالات ستون فقرات گردنی در یک مطالعه گذشته نگر بر روی 111 بیمار مبتلا به خارش بازوی رادیال مورد ارزیابی قرار گرفت . ناهنجاری های ستون فقرات گردنی (عمدتاً بیماری دژنراتیو مفصل) در 42 بیمار از 45 بیمار (93 درصد) که تحت تصویربرداری رادیولوژیک از ستون فقرات گردنی قرار گرفتند، شناسایی شد. ارتباط این یافته ها با توجه به اینکه تنها 8 بیمار از 31 بیمار (26 درصد) که برای ارزیابی به متخصصان مغز و اعصاب مراجعه کرده بودند، مشخص نبود که به رادیکولوپاتی یا نوروپاتی محیطی به عنوان عاملی در علائم خود مبتلا هستند.

حمایت از قرار گرفتن در معرض نور خورشید به عنوان یک عامل کمک کننده از مشاهده این موضوع ناشی می شود که افراد مبتلا اغلب افراد دارای پوست روشن و میانسال هستند که در آب و هوای آفتابی زندگی می کنند و اغلب در فعالیت های اوقات فراغت در فضای باز شرکت می کنند. علاوه بر این، این وضعیت اغلب در طول ماه های تابستان بدتر می شود.

مطالعات تکمیلی برای تعیین مکانیسم بیماریزای خارش براکیورادیال ضروری است. مشخص نیست که آیا ارزیابی رادیولوژیک معمول ستون فقرات گردنی ارزش دارد یا خیر. ما معمولاً تصویربرداری رادیولوژیک و ارجاع به نورولوژی را برای بیماران با سایر علائم عصبی رزرو می کنیم. تصویربرداری رادیولوژیک نیز ممکن است برای ارزیابی بیشتر در موارد مقاوم به درمان انجام شود . درمان خارش براکیورادیال به طور جداگانه بررسی می شود.

نوتالژی پارستتیکا

– مانند خارش بازویی، نوتالژی پارستتیکا با خارش موضعی مشخص می شود و به نظر می رسد منشاء عصبی داشته باشد. دیدگاه فعلی در مورد علت این است که خارش ناشی از گیر افتادن عصب شاخه  خلفی اعصاب نخاعی است که از T2 تا T6 ایجاد می شود.

علائم یک طرفه هستند و پوست میانی تا مرز کتف در قسمت میانی یا بالای کمر را درگیر می‌کنند. تغییرات پوستی ثانویه به خاراندن یا مالش پوست (مانند هایپرپیگمانتاسیون) تنها یافته های قابل مشاهده هستند (تصویر 15). رسوب ثانویه آمیلوئید ممکن است در بیوپسی های پوستی تشخیص داده شود.

نورالژی پس از تبخال

– بین 30 تا 58 درصد از بیماران مبتلا به نورالژی پس از تبخال، خارش را در محل هرپس زوستر تجربه می کنند .علائم ممکن است در فوران های بعدی روی سر، صورت یا گردن رخ دهند . خارش همچنین ممکن است همراه با هرپس زوستر حاد رخ دهد.

اسکلروز چندگانه

– به ندرت، بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، دوره‌های عودکننده و شدید خارش عمومی را تجربه می‌کنند  . علائم به فعال شدن سیناپس های مصنوعی در نواحی دمیلینه شدن نسبت داده شده است.

دیگر

— خارش ممکن است یکی از علائم نوروپاتی های فیبر کوچک (اختلالات رشته های عصبی کوچک مرتبط با علائم اتونوم و حسی) باشد . نوروپاتی های فیبر کوچک ممکن است ایدیوپاتیک یا مرتبط با سایر بیماری ها (مانند دیابت، عفونت، اختلالات خود ایمنی، بیماری فابری و غیره) باشند. علاوه بر این، خارش نوروپاتیک می تواند در نتیجه حوادث عروق مغزی، سندرم تروفیک سه قلو  ، یا بیماری کروتسفلد-جاکوب رخ دهد.

خارش مزمن با منشا ناشناخته

— خارش مزمن با منشا ناشناخته (CPUO) خارش مزمن در افرادی است که با خارش مزمن در غیاب علت قابل شناسایی مراجعه می کنند .. اگرچه محدود به بزرگسالان مسن نیست، اما CPUO شامل بیمارانی می شود که خارش ثانویه تا سن بالا را دارند، وضعیتی که به عنوان “خارش سالمندان” نیز شناخته می شود. با گسترش درک علل CPUO، دامنه این تشخیص به احتمال زیاد محدودتر خواهد شد.

خارش روانی

— خارش عمومی یا موضعی می تواند در شرایط بیماری های روانپزشکی یا اختلالات جسمی رخ دهد . در یک سری از 100 بیمار روانپزشکی، شیوع خارش عمومی 42 درصد بود  :

● خارش روانی  – خارش روانی (همچنین به عنوان خارش روانی شناخته می شود) اختلالی است که در آن افراد بیش از حد پوست طبیعی را می چینند و می خراشند. بیماران مبتلا به طور معمول از خارش قابل توجهی شکایت دارند. در معاینه فیزیکی، ضایعات پراکنده، خطی و پوسته‌دار ممکن است در هر نقطه از بدن در دسترس بیمار وجود داشته باشد، اگرچه اغلب آنها به اندام‌ها محدود می‌شوند

استرس روانی ممکن است با بروز علائم مرتبط باشد . در یک مطالعه روی 68 بیمار مبتلا به اکسکوریشن روان‌زا، 90 درصد یک درگیری یا عامل استرس‌زا را قبل از شروع این بیماری توصیف کردند .  افزایش نرخ بیماری های روانپزشکی به ویژه اختلالات خلقی و اضطرابی نیز در بیماران مبتلا به این اختلال شناسایی شده است .. به عنوان مثال، یک مطالعه مورد-شاهدی (100=n) نشان داد که شیوع افسردگی یا اختلال دوقطبی گزارش شده توسط خود به طور قابل توجهی در میان بیماران مبتلا به خراش روانی بیشتر از گروه کنترل بود (به ترتیب 42 در مقابل 18 درصد و 12 در مقابل 0 درصد).

تظاهر  هذیان یک اختلال روانپزشکی جداگانه است که با باور نادرست بیمار مبنی بر اینکه از یک عفونت انگلی رنج می برد مشخص می شود. بیماران اغلب از خارش شکایت دارند.

با توجه به افزایش شیوع آسیب شناسی روانی در بین بیماران مبتلا به خارش غیر قابل توضیح، پزشکان باید احتمال وجود یک اختلال روانپزشکی زمینه ای را در چنین بیمارانی در نظر بگیرند.

●مصرف مواد مخدر – افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد شامل مواد افیونی، کوکائین یا آمفتامین ها اغلب از خارش و خاراندن شکایت دارند.

●عوامل دیگر – عوامل روانی ممکن است بر شدت خارش در افراد مبتلا به خارش غیر مرتبط با اختلال روانی تأثیر بگذارد. مطالعه‌ای که تأثیر حالات عاطفی بر خارش را بررسی کرد، نشان داد که حساسیت به خارش در هنگام قرار گرفتن در معرض فیلمی که برای برانگیختن احساسات منفی بود، بیشتر از فیلمی بود که برای برانگیختن احساسات مثبت بود . مطالعات بیشتری برای روشن شدن تاثیر حالات عاطفی بر خارش ضروری است.

خارش، مانند خمیازه کشیدن، ممکن است مسری باشد و باعث شود افراد پس از دیدن فرد دیگری که در حال خاراندن است، میل به خاراندن داشته باشند. این امر در بیمارانی که از خارش مزمن رنج می برند بیشتر به نظر می رسد .

دکتر اصغریان

فوق تخصص آسم ،آلرژی و ایمونولوژی

رتبه اول بورد فوق تخصص دانشگاه تهران

منبع :

2022 UpToDate

برای مشاهده مطالب آموزشی دکتر اصغریان در اینستاگرام اینجا را کلیک کنید

برای مشاهده مقاله با عنوان بیماریهای پوستی در بارداری اینجا را کلیک کنید