واکنش های آلرژیک و آسم به مواد افزودنی غذایی

واکنش های آلرژیک و آسم به مواد افزودنی غذایی

مقدمه

— لیست افزودنی های مورد استفاده در صنایع غذایی گسترده است و شامل هزاران ماده طبیعی و مصنوعی است که به عنوان طعم دهنده، مواد رنگی، نگهدارنده، شیرین کننده، آنتی اکسیدان، غلیظ کننده و غیره استفاده می شود. با این حال، تنها تعداد کمی از افزودنی ها در ایمونوگلوبولین نقش دارند. واکنش های جانبی با واسطه E (IgE) یا سایر واکنش های جانبی (ایمونولوژیک یا غیر ایمونولوژیک).

افزودنی های غذایی که با کهیر/آنژیوادم، آسم و آنافیلاکسی مرتبط بوده اند در اینجا مورد بحث قرار خواهند گرفت. افزودنی‌های غذایی که باعث آسم/رینیت در کارگران صنایع غذایی می‌شوند و روش‌های آزمایش و چالش برای افزودنی‌های غذایی در اینجا به اختصار ذکر شده و به طور جداگانه با جزئیات بیشتر بررسی می‌شوند.

مسائل مربوط به افزودنی های غذایی که در این بررسی موضوع بحث نشده است شامل موارد زیر است:

●بیش فعالی و تغییرات رفتاری در کودکان

پتانسیل انکوژنی افزودنی های غذایی

●عوامل رژیم غذایی و سردرد

بررسی اجمالی

— افزودنی های غذایی ممکن است بر اساس عملکرد طبقه بندی شوند. افزودنی هایی که بر خصوصیات شیمیایی یا ساختاری غذاها تأثیر می گذارند عبارتند از امولسیفایرها، اسیدولان ها، بافرها، عوامل افزایش دهنده و آنزیم ها. افزایش دهنده های ماندگاری شامل نگهدارنده ها، آنتی اکسیدان ها و عوامل ترشی/خاموش کننده هستند. حجم دهنده ها، رنگ ها، عوامل ژل کننده و شیرین کننده های غیر مغذی برای تغییر ویژگی های حسی غذاها اضافه می شوند. افزودنی های غذایی در ایالات متحده با نام انگلیسی آنها یا در اتحادیه اروپا با یک شماره شناسایی منحصر به فرد، “شماره E” شناسایی می شوند .

همه گیرشناسی

— بیماران و والدین کودکان خردسال به آلرژی و عدم تحمل به مواد افزودنی غذایی بسیار بیشتر از آن چیزی که قابل تأیید باشد مشکوک هستند . شیوع واکنش به مواد افزودنی غذایی در یک مطالعه مبتنی بر جمعیت تنها 0.23 درصد بود . بسیاری از موارد واکنش‌های نامطلوب منتسب به افزودنی‌های غذایی که در ادبیات پزشکی گزارش شده‌اند، حکایتی هستند یا با روش‌های چالشی کنترل‌شده ضعیف مشخص می‌شوند. در واقعیت، به طور قانع کننده ای نشان داده شده است که افزودنی های غذایی کمی باعث ایجاد واکنش هایی مانند کهیر، آنژیوادم، واکنش های آسمی یا آنافیلاکسی می شوند.

واکنش های آلرژیک به غذاهای مغذی (مثلاً آجیل های درختی یا غذاهای دریایی) بسیار شایع تر از واکنش به مواد افزودنی غذایی است و آلرژی غذایی همیشه باید ابتدا در تشخیص افتراقی در نظر گرفته شود.

تظاهرات بالینی

— افزودنی‌های غذایی باید به‌عنوان علت احتمالی واکنش‌های آلرژیک یا آسم در نظر گرفته شود که علائم/علائم در ارتباط با وعده‌های غذایی یا سایر مصرف‌ها (آب نبات و غیره) رخ می‌دهد.

سرنخ هایی که نشان می دهد بیمار ممکن است به یک افزودنی غذایی واکنش نشان دهد، عبارتند از :

● واکنش های آلرژیک یا آسمی که در ارتباط به موقع با وعده های غذایی یا سایر مصرف ها (یعنی معمولاً در عرض چند دقیقه تا چند ساعت پس از خوردن غذا) رخ می دهد.

●سابقه قانع کننده علائم چندین غذای ظاهرا نامرتبط.

●واکنش ها به انواع غذاهای آماده تجاری که هنگام تهیه در خانه تحمل می شوند.

انواع زیر از واکنش های آلرژیک و آسم به افزودنی های غذایی گزارش شده است:

آنافیلاکسی – واکنش‌های آلرژیک کلاسیک با واسطه ایمونوگلوبولین E (IgE) معمولاً شامل یک یا چند مورد از علائم و نشانه‌های زیر می‌شوند: برافروختگی، کهیر، خارش، آنژیوادم، برونکواسپاسم، تهوع، استفراغ، یا گرفتگی گلو . آنافیلاکسی شدیدترین شکل آلرژی ناشی از IgE است. معیارهای تشخیصی آنافیلاکسی در شکل (شکل 1) نشان داده شده است.

●واکنش های آسمی جدا شده در افراد شناخته شده به آسم.

●کهیر و آنژیوادم، به تنهایی یا در ترکیب.

در مقابل، هیچ ارتباط شناخته شده ای بین افزودنی های غذایی و سایر بیماری های مزمن آتوپیک، مانند درماتیت آتوپیک یا ازوفاژیت ائوزینوفیلیک وجود ندارد.

واکنش به مواد افزودنی متعدد

– وقتی بیماران یک واکنش نامطلوب یا آلرژیک واقعی به یک افزودنی غذایی دارند، معمولاً توسط یک عامل ایجاد می شود. ادبیات پزشکی از این مفهوم که بیماران به تعداد زیادی  “از نظر شیمیایی حساس هستند” پشتیبانی نمی کند.

انواع دیگر واکنش ها

— واکنش‌های غیر آلرژیک زیادی وجود دارد که باید در بیمارانی که واکنش‌های مربوط به مصرف غذا را نشان می‌دهند، در نظر گرفته شوند .

کهیر/آنژیوادم

بیماران مبتلا به کهیر مزمن
– کهیر مزمن (CU) به عنوان وجود کهیر (کهیر) در اکثر روزهای هفته برای یک دوره شش هفته یا بیشتر تعریف می شود. CU ذاتا متغیر است و هنگامی که این اختلال برای اولین بار ایجاد می شود، بسیاری از بیماران سعی می کنند با غذاها یا افزودنی های غذایی خاص ارتباط برقرار کنند. با این حال، آلرژی های مرتبط بالینی به غذاها یا افزودنی های غذایی در بیماران مبتلا به CU نادر است. پزشکان نباید به طور معمول به بیماران مبتلا به CU توصیه کنند که از افزودنی های غذایی اجتناب کنند .

اگرچه آلرژی به ندرت باعث این اختلال می شود، اما زیرمجموعه ای از بیماران مبتلا به CU متوجه می شوند که علائم توسط غذاهایی که دارای سطوح بالایی از مواد شیمیایی طبیعی مشابه هیستامین هستند تشدید می شوند

دقیق‌ترین ابزار برای ارزیابی یک واکنش نامطلوب احتمالی، استفاده از پروتکل‌های چالشی دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما است، همانطور که در مورد چالش‌های غذایی انجام می‌شود . با این حال، انجام چالش ها به ویژه در بیماران مبتلا به CU دشوار است، زیرا از یک طرف، ترک آنتی هیستامین ها می تواند منجر به افزایش علائم شود که می تواند به اشتباه به عنوان یک چالش مثبت تعبیر شود. از سوی دیگر، در صورت ادامه مصرف دوز کامل آنتی هیستامین، بعید است که بیمار به چالش واکنش نشان دهد و نتایج منفی کاذب را به همراه داشته باشد.

در یک مطالعه روی 100 بیمار مبتلا به CU که در مرکز نویسنده در یک دوره 10 ساله مورد ارزیابی قرار گرفت، افراد با 11 مکمل غذایی و دارویی رایج به چالش کشیده شدند. چهل و سه درصد از گروه واکنش های مشکوک به مواد افزودنی را گزارش کردند. قبل از چالش، آنتی هیستامین ها به «حداقل دوز مؤثر» کاهش یافتند که به بیماران اجازه می داد راحت باشند، اما بدون کهیر نبود. سپس به آزمودنی‌ها یک چالش یک سوکور متشکل از کپسول‌های مات متعدد حاوی افزودنی‌های زیر داده شد :

●مونوسدیم گلوتامات (MSG)

●بنزوات سدیم

●متیل پارابن

●هیدروکسی آنیزول بوتیله (BHA)

●هیدروکسی تولوئن بوتیله (BHT)

● تارترازین (FD&C زرد شماره 5، E102)

●زرد غروب خورشید (FD&C Yellow #6، E110)

●نیترات سدیم

●نیتریت سدیم

●آسپارتام

●متابی سولفیت پتاسیم

معیارهای یک چالش مثبت از «نمرات پوستی» ضایعات کهیر استفاده کردند. نمرات پوست برای چند ساعت پس از چالش با نمرات سه روز قبل مقایسه شد. دو بیمار پس از چالش اولیه 30 درصد در نمرات پوست خود افزایش یافتند پس از دو هفته، این دو بیمار تحت چالش‌های دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما با هر افزودنی جداگانه در 11 روز مختلف قرار گرفتند. هیچ یک از بیماران به هیچ افزودنی واکنش نشان ندادند. بنابراین، هیچ یک از 100 بیمار به هیچ یک از افزودنی‌های آزمایش‌شده حساس نبودند، که نشان می‌دهد واکنش‌پذیری به افزودنی‌های غذایی در بیماران مبتلا به CU نادر است، اگر اصلاً اتفاق بیفتد. پروتکل چالش چند افزودنی مورد استفاده در این مطالعه به طور جداگانه بررسی می شود.

افزودنی های دخیل در گزارش های موردی

– BHA، BHT، آسپارتام، و لیزوزیم در ایجاد کهیر یا آنژیوادم در گزارش‌های موردی مجزا نقش دارند.

BHA و BHT

— هیدروکسی آنیزول بوتیله (BHA) (E320) و بوتیله هیدروکسی تولوئن (BHT) (E321) آنتی اکسیدان هایی هستند که معمولاً در غلات صبحانه و سایر محصولات غلات برای حفظ تردی و جلوگیری از ترش استفاده می شوند. یک گزارش مستند از CU وجود دارد که با چالش‌های دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما تأیید شده است که توسط این عوامل تشدید شده است . افراد حساس پس از حذف BHA و BHT از رژیم غذایی بهبودی در کهیر نشان دادند.

آسپارتام

– آسپارتام (NutraSweet)، یک دی پپتید، یک شیرین کننده مصنوعی کم کالری است . دو مورد کهیر ناشی از آسپارتام، که توسط چالش دوسوکور کنترل شده با دارونما تایید شده است، گزارش شده است ، و موارد اضافی توسط همان نویسنده نیز شرح داده شده است . با این حال، سایر محققین در استخدام افراد دارای واکنش های نامطلوب به آسپارتام با مشکل مواجه شده اند و دریافته اند که چنین افرادی واکنش های تکرارپذیر ندارند.

لیزوزیم

– لیزوزیم در تخم مرغ، پنیرهای کهنه، و داروها در گزارش موردی از آنژیوادم مکرر دخیل بود .

علائم آسم

– سولفیت‌ها تنها ترکیباتی هستند که به طور قانع‌کننده‌ای نشان داده‌اند که واکنش‌های آسمی را در زیرمجموعه کوچکی از بیماران مبتلا به آسم تحریک می‌کنند . بیماران مبتلا به طور معمول آسم شدید و وابسته به استروئید دارند . شواهدی مبنی بر اینکه سایر افزودنی ها می توانند باعث تحریک آسم شوند، به ویژه بنزوات، مونوسدیم گلوتامات (MSG) و تارترازین، به گزارش های موردی محدود شده است و با چالش های دقیق دوسوکور و کنترل شده با دارونما پشتیبانی نشده است.

سولفیت ها و ترکیبات مرتبط

– سولفیت ها برای قرن ها به طور گسترده ای برای تازه کردن و جلوگیری از تغییر رنگ اکسیداتیو (قهوه ای) مواد غذایی استفاده می شدند. سولفیت ها همچنین به عنوان ضدعفونی کننده و برای جلوگیری از رشد میکروارگانیسم های نامطلوب در صنعت تخمیر استفاده می شوند. عوامل سولفیت کننده عبارتند از دی اکسید گوگرد، سولفیت سدیم پتاسیم، بی سولفیت و متابی سولفیت. غذاهای حاوی سولفیت در جدول (جدول 3) آمده است. بالاترین سطوح سولفیت ها در میوه های خشک شده تجاری (مانند زردآلو)، سیب زمینی، شراب و برخی از غذاهای دریایی یافت می شود.

همانطور که در مطالعات کنترل شده دوسوکور نشان داده شده است، عوامل سولفیت کننده می توانند واکنش های آسمی جدی و بالقوه تهدید کننده زندگی را در بیماران مبتلا به آسم ایجاد کنند . حدود 5 درصد از جمعیت مبتلا به آسم ممکن است پس از مصرف غذاها یا نوشیدنی های حاوی سولفیت، واکنش های نامطلوبی از خس خس خفیف خفیف تا برونکواسپاسم شدید را تجربه کنند. واکنش های آسمی در بیماران بدون آسم زمینه ای غیر معمول به نظر می رسد.

در حالی که هر فرد آسمی ممکن است حساسیت به سولفیت ایجاد کند، بسیاری از مبتلایان به آسم حساس به سولفیت آسم شدیدتری دارند و به استروئید وابسته هستند. بنابراین، باید حساسیت به سولفیت را در مبتلایان به آسم متوسط/شدید یا وابسته به استروئید که سابقه واکنش به غذاها/نوشیدنی‌هایی که احتمالاً حاوی سطوح متوسط ​​تا زیاد سولفیت هستند را در نظر گرفت (جدول 3).

تارترازین (FD&C Yellow 5)

– تارترازین (FD&C Yellow #5 یا E102) یک رنگ اسیدی است که از قطران زغال سنگ به دست می‌آید که به عنوان رنگ در غذاها و داروها استفاده می‌شود. گزارش شده است که باعث تحریک برونکواسپاسم در بیماران مبتلا به آسم می شود، اگرچه مطالعاتی که این نتیجه را در دهه 1960 و 1970 تأیید کردند، فاقد کنترل های کافی بر اساس استانداردهای مدرن بودند [28-31]. همچنین توسط برخی پزشکان در آن زمان اعتقاد بر این بود که تارترازین با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) “واکنش متقابل” می دهد و بیماران مبتلا به بیماری تنفسی تشدید شده با آسپرین (AERD) باید از مصرف آن اجتناب کنند. با این حال، تارترازین مانند NSAID ها مهارکننده سیکلواکسیژناز-1 (COX-1) نیست و مطالعات بعدی نشان داده است که در بیماران مبتلا به AERD به خوبی تحمل می شود. مطالعات به خوبی کنترل شده همچنین نشان داده است که حساسیت به تارترازین در سایر بیماران مبتلا به آسم نادر است.

●دو مطالعه دوسوکور و کنترل شده با دارونما، هر کدام هیچ مورد حساس به تارترازین را در میان تقریباً 50 فرد بزرگسال و کودک مبتلا به آسم مزمن و اغلب وابسته به استروئید پیدا نکردند [32،33].

پروتکل‌های چالشی دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما در مبتلایان به آسم حساس به آسپرین، هیچ واکنش نامطلوبی را در 165 بیمار که با دوز 50 میلی‌گرم تارترازین مواجه شده بودند، نشان نداد [34].

یک مرور سیستماتیک در سال 2001، شش کارآزمایی تصادفی‌سازی شده را شناسایی کرد که اثرات تارترازین را در بیماران مبتلا به آسم، هم با و هم بدون حساسیت به آسپرین، بررسی می‌کرد. تنها سه مورد شامل داده‌های قابل تجزیه و تحلیل بودند، و اینها قابل مقایسه نبودند، بنابراین هیچ نتیجه‌گیری رسمی انجام نشد [35]. با این حال، در هیچ یک از شش کارآزمایی، چالش‌های تارترازین یا اجتناب از تارتازین بر علائم آسم تأثیر نداشت.

در یک مطالعه بر روی 26 بیمار آتوپیک مبتلا به آسم، رینیت آلرژیک، کهیر یا واکنش های شبه آلرژیک به NSAID ها، افراد تحت چالش دوسوکور کنترل شده با دارونما با 25 میلی گرم تارتازین قرار گرفتند و هیچ افزایشی در علائم نشان ندادند .

بنابراین، بر اساس شواهد موجود، اجتناب از مصرف تارترازین در بیماران مبتلا به آسم موجه نیست.

بنزوات سدیم

– بنزوات سدیم (E211) به عنوان یک نگهدارنده ضد میکروبی در غذاها استفاده می شود. همانطور که در یک مطالعه دوسوکور و کنترل شده با دارونما گزارش شده است، تنها یک موضوع در ادبیات پزشکی نشان داده شده است که آسم برانگیخته با بنزوات را داشته باشد [37]. این بیمار به آسپرین حساس نبود و در حین رژیم بدون بنزوات، علائم آسم بهبود نیافت.

نعناع، ​​نعناع فلفلی و منتول

– طعم‌دهنده‌های نعناع (Mentha spicata)، نعناع فلفلی (Mentha piperita) و منتول (Mentha labiatae) که در آدامس‌ها و خمیر دندان‌ها استفاده می‌شوند، با چالش‌هایی در دو مورد تأیید شده‌اند که باعث تحریک آسم شده‌اند. آنافیلاکسی در گزارش مورد دیگری شرح داده شد .

آنافیلاکسی

— چندین افزودنی غذایی طبیعی در ایجاد آنافیلاکسی دخیل بوده‌اند و با افزایش ترجیح مصرف‌کنندگان برای محصولاتی که فقط حاوی ترکیبات «طبیعی» هستند، گزارش‌ها رایج‌تر شده‌اند. در دهه های گذشته، تولیدکنندگان مواد غذایی، افزودنی های مواد غذایی مصنوعی را با ترکیبات مشتق شده از محصولات گیاهی، حشرات و حیوانی جایگزین کرده اند. از آنجایی که بیشتر آلرژی های با واسطه ایمونوگلوبولین E (IgE) توسط پروتئین های موجودات زنده دیگر ایجاد می شود، این تغییر به عوامل طبیعی با افزایش حساسیت های IgE به این مواد همراه است. به عنوان مثال، گزارش های موردی پتانسیل آنافیلاکسی را با آناتو، کارمین، پسیلیوم و صمغ گوار توصیف کرده اند . آلرژی با واسطه IgE به ادویه ها نیز رخ می دهد

 آناتو

— Annatto (E160b) یک رنگ خوراکی زرد است که برای رنگ‌آمیزی انواع غذاها از جمله غلات، پنیر، بستنی، مارگارین، روغن‌ها و نوشیدنی‌ها استفاده می‌شود. عصاره رنگ آناتو از پریکارپ میوه درخت آناتو Bixa orellana تولید می شود. آنافیلاکسی به آناتو گزارش شده است .

کارمین

– کارمین (E120)، یا عصاره کوشین، یک رنگ خوراکی قرمز است که از بدن خشک شده حشرات ماده Dactylopius coccus Costa به دست می‌آید [46]. کارمین در مواد غذایی مانند آب نبات، بستنی، ماست، کلوچه، شیرینی، شربت، لیکور، سرکه، پنیر، کره، گوشت های لذیذ، مربا و خاویار و همچنین در لوازم آرایشی استفاده می شود. در آنافیلاکسی و همچنین آسم شغلی نقش دارد .

علائم آلرژیک به دنبال مصرف کارمین در برخی افراد به سرعت ظاهر می شود اما در برخی دیگر چندین ساعت به تاخیر می افتد، به دلایلی که مشخص نیست [46]. آزمایش پوست آموزنده است، اگرچه نتایج مثبت ممکن است بعد از 30 دقیقه ظاهر شود، نه 15 دقیقه معمول .

اریتریتول

— اریتریتول (ERT؛ 1،2،3،4-butanetetrol) یک الکل قند 4 کربنی است که از گلوکز توسط تخمیر تهیه می شود و به عنوان شیرین کننده استفاده می شود . همچنین ممکن است به طور طبیعی در غذاهایی مانند شراب، آبجو، سویا، پنیر، قارچ، انگور و هندوانه وجود داشته باشد. آنافیلاکسی پس از مصرف غذاهای حاوی ERT گزارش شده است .

صمغ گوار

صمغ گوار (E412) یک گالاکتومانان مشتق شده از دانه گوار است که به عنوان امولسیفایر و اتصال دهنده در غذاها و داروها استفاده می شود. صمغ گوار در آنافیلاکسی شدید و همچنین رینیت/آسم شغلی نقش دارد .

پسیلیوم

— پسیلیوم منبع فیبر غذایی محلول است که از پوسته دانه های Plantago ovata به دست می آید. پسیلیوم معمولا در ملین های فله و غلات صبحانه غنی شده با فیبر استفاده می شود. واکنش های آلرژیک، از جمله آنافیلاکسی شدید، گزارش شده است . پسیلیوم همچنین می تواند منبع آسم/رینیت شغلی باشد [54-56]. به نظر می‌رسد کارکنان مراقبت‌های بهداشتی که ملین‌های فله حاوی پسیلیوم را تهیه و کار کرده‌اند در معرض خطر خاصی هستند.

سولفیت ها

— تعداد کمی از موارد آنافیلاکسی مربوط به بلع سولفیت با آزمایش پوستی مثبت گزارش شده است [41،57]. یک بیمار سندرم فعال سازی ماست سل مونوکلونال داشت . علاوه بر این، سه گزارش حساسیت به سولفیت را در افراد مبتلا به آنافیلاکسی ایدیوپاتیک ارزیابی کردند. در یک گزارش، 1 مورد از 130 مورد به چالش کشیده شده به سولفیت حساس بود . در گزارشی دیگر، یک آزمودنی پس از آزمایش پوستی سولفیت، یک واکنش سیستمیک را تجربه کرد . گزارش سوم هیچ حساسیتی به سولفیت پیدا نکرد.

اتوانژکتورهای اپی نفرین حاوی مقادیر کمی سولفیت هستند، اگرچه این منع مصرف آنها نیست.

سایر مواد افزودنی

– چندین افزودنی دیگر در آنافیلاکسی نقش دارند، از جمله موارد زیر:

●کاراگینان یک پلی ساکارید ژلاتینی است که از جلبک دریایی به دست می آید که به عنوان تثبیت کننده و غلیظ کننده استفاده می شود. در آنافیلاکسی ناشی از محلول باریم انما نقش دارد.

آرد لوپین یک تقویت کننده آرد ارزان قیمت است که در واکنش های آلرژیک نقش دارد. لوپین ممکن است واکنش متقاطع با بادام زمینی داشته باشد.

پکتین، یک عامل ژله کننده و غلیظ کننده، گزارش شده است که باعث آنافیلاکسی در هنگام مصرف و آسم شغلی در هنگام استنشاق می شود پکتین ممکن است با بادام هندی واکنش متقابل داشته باشد.

●ژلاتین موجود در آب نبات های صمغی و جویدن میوه باعث آنافیلاکسی شده است . ژلاتین موجود در واکسن ها (به ویژه در ژاپن) بیشتر در بروز آنافیلاکسی نقش دارد.

● مایکوپروتئین قارچ تخمیر شده (Fusarium venenatum) است که با آلبومین تخم مرغ متصل می شود. این عوامل آلرژی زا با سایر کپک ها مشترک است. مایکوپروتئین به عنوان جایگزین گوشت استفاده می شود (در ایالات متحده به عنوان Quorn به بازار عرضه می شود). واکنش های آلرژیک، از جمله آنافیلاکسی، عمدتا در بیماران مبتلا به آلرژی به کپک استنشاقی گزارش شده است .

ادویه ها

— اصطلاح «ادویه» اغلب برای توصیف انواع طعم‌دهنده‌ها استفاده می‌شود. اقلامی که می توان آنها را ادویه در نظر گرفت عبارتند از فلفل دلمه ای (نوعی فلفل)، ریحان، هل، کرفس، پیازچه، دارچین، گشنیز، زیره، شوید، رازیانه، سیر، زنجبیل، مرزنجوش، جوز هندی، پیاز، پونه کوهی، جعفری، فلفل، نعناع فلفلی. ، رزماری، زعفران، مریم گلی، مرزه، انیسون ستاره ای، ترخون، زردچوبه و وانیل. دانه ها (به عنوان مثال، خشخاش، کنجد، زیره سیاه، خردل) گاهی اوقات به عنوان ادویه در صنایع غذایی در نظر گرفته می شوند.

بسیاری از انواع فلفل برای ادویه استفاده می شود (به عنوان مثال، زنگ، قرمز، کاین). علاوه بر این، بسیاری از ادویه‌هایی که «تند» یا «ادویه‌دار» هستند حاوی یک ماده شیمیایی به نام کپسایسین هستند که باعث ایجاد احساس سوزش در افراد عادی می‌شود که ممکن است به اشتباه به عنوان یک واکنش آلرژیک تعبیر شود، به‌ویژه در کودکان.

واکنش های آلرژیک و آنافیلاکسی به انواع ادویه ها گزارش شده است و معمولاً بزرگسالان را درگیر می کند. در یک مطالعه فرانسوی، آلرژی به ادویه جات تخمین زده شد که تقریباً 2 درصد از بزرگسالان مبتلا به واکنش های آلرژیک غذایی را تشکیل می دهد و در کودکان نادر بود.  آلرژی‌زاترین گروه‌های ادویه‌ها متعلق به خانواده Apiaceae (گشنیز، زیره، رازیانه، کرفس، کرفس و شوید) و خانواده Liliaceae (سیر، پیاز، پیازچه، موسیر و زعفران) بودند. اکثر افرادی که به ادویه جات آلرژی دارند، همزمان به گرده های استنشاقی (مخصوصاً غان و ماگ) حساسیت دارند و با خوردن ادویه هایی که حاوی پروتئین های مشابه با پروتئین های گرده هستند، واکنش های آلرژیک را تجربه می کنند. آلرژی به ادویه با جزئیات بیشتر به طور جداگانه مورد بحث قرار گرفته است.

واکنش ها به MSG

— مونوسدیم گلوتامات (MSG) یک اسید آمینه دی کربوکسیلیک غیرضروری است که جزء طبیعی پروتئین غذا است. MSG اضافی به عنوان تقویت کننده طعم، به ویژه در غذاهای آسیایی به غذا اضافه می شود. انواع مختلفی از علائم غیر آلرژیک به MSG نسبت داده شده است، در حالی که واکنش های آلرژیک و آسم به ندرت گزارش می شوند و عموماً به خوبی اثبات نشده اند.

مجموعه علائم MSG
– شاید بهترین واکنش نامطلوب شناخته شده به یک افزودنی غذایی، مجموعه علائم MSG باشد. این یک واکنش آلرژیک نیست.

کمپلکس علائم MSG معمولاً 1 تا 14 ساعت پس از مصرف ظاهر می شود. علائم گزارش شده شامل سردرد، میالژی، کمردرد، گردن درد، حالت تهوع، اسهال، سوزن سوزن شدن، برافروختگی، تپش قلب، و سنگینی قفسه سینه است. کودکان با لرز، لرز، تحریک پذیری، جیغ زدن و هذیان گزارش شده اند.

مکانیسم این واکنش‌ها شامل حساسیت بیش از حد به این ترکیب است که پس از مصرف به گلوتامات، یک انتقال‌دهنده عصبی اسید آمینه تحریک‌کننده اصلی، متابولیزه می‌شود.

کمپلکس علائم MSG در چالش‌های کنترل‌شده بازتولید نشده است، و علائم به طور مداوم در 130 بیمار که خود به عنوان حساس به MSG شناسایی شده بودند و به روشی دوسوکور به چالش کشیده شدند، القا نشدند. آن دسته از بیمارانی که به طور متناقض علائم را تجربه می کردند، اغلب این کار را تنها زمانی انجام می دادند که MSG در مقادیر بیشتر از مواردی که در یک رژیم غذایی معمولی و بدون غذای همراه با آن مواجه می شد مصرف شد . بنابراین، MSG به عنوان یک افزودنی غذایی ایمن در نظر گرفته می شود . با این حال، به بیمار مبتلا به این علائم که معتقد است MSG علت آن است، می توان توصیه کرد که از غذاهای حاوی MSG اضافه شده خودداری کند، زیرا انجام این کار نسبتاً ساده است. چنین بیمارانی باید از غذاهای مایع (مانند سوپ ونتون) که سطوح بالای MSG می تواند به سرعت جذب شود، اجتناب کنند.

واکنش های آلرژیک و آسم

— تعداد کمی از گزارش‌های موردی، MSG را در ایجاد کهیر و آنژیوادم دخیل می‌دانند .به عنوان مثال، یک مورد آنژیوادم تاخیری را که 16 ساعت پس از مصرف 250 میلی‌گرم MSG شروع می‌شد، توصیف کرد که با چالش کنترل شده با دارونما یک سو کور تولید شد.

اگرچه MSG در تحریک آسم نقش دارد  این ارتباط در مطالعاتی که با چالش های MSG دوسوکور و کنترل شده با دارونما در افراد مبتلا به آسم در معرض خطر (حساس به آسپرین یا سابقه مثبت) مشخص می شود، پشتیبانی نشده است.

یک گروه از محققان تعداد کمی از افراد مبتلا به رینیت دائمی را گزارش کردند که به مصرف MSG و پاسخ‌های مثبت به چالش‌های دهانی دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما نسبت داده می‌شد. با این حال، این فرضیه نیاز به بررسی بیشتر دارد، زیرا MSG می تواند رینیت را از طریق خواص وازواکتیو خود تشدید کند و این مفهوم که علت رینیت است ثابت نشده است .

ارزیابی و تشخیص

— ارزیابی حساسیت به یک افزودنی غذایی شامل یک تاریخچه بالینی دقیق و متمرکز، یک معاینه فیزیکی، احتمالاً آزمایش پوست با غذاها یا افزودنی های غذایی جدا شده و احتمالاً یک چالش تحت نظارت است.

سابقه بالینی

– پزشک باید هر واکنشی را که بیمار می‌تواند به وضوح به خاطر بیاورد، با جزئیات بررسی کند.

تجزیه و تحلیل غذاهای مسبب

— واکنش‌های آلرژیک به غذاهای مغذی (مانند آجیل‌های درختی یا غذاهای دریایی) بسیار شایع‌تر از واکنش‌ها به افزودنی‌های غذایی است، و بنابراین، آلرژی غذایی همیشه باید ابتدا در تشخیص افتراقی در نظر گرفته شود. لیست مواد غذایی که باعث ایجاد واکنش های نامطلوب شده اند باید با دقت مقایسه شوند تا مشخص شود که آیا یک ماده غذایی مغذی در هر ماده وجود دارد یا خیر. اگر نه، پس باید افزودنی های غذایی را در نظر گرفت.

● در بیمار با سابقه تلقین کننده، که در آنها یک افزودنی مشکوک قابل شناسایی است، آزمایش اجتناب از افزودنی مشکوک منطقی خواهد بود. اگر واکنش دیگری رخ ندهد، ممکن است به اندازه کافی تایید شود و آزمایش بیشتری لازم نباشد.

● در بیمار با سابقه تلقین کننده، که نمی توان افزودنی مشکوک را در آنها شناسایی کرد، توصیه به بیماران برای “پرهیز از همه افزودنی ها” مفید یا بی خطر نیست، به خصوص اگر بیمار دچار آنافیلاکسی شده باشد.

در بیمارانی که سابقه آنافیلاکسی مکرر در ارتباط با خوردن غذا را ندارند، تشخیص افتراقی باید شامل سایر اختلالات نیز باشد، مانند ماستوسیتوز سیستمیک ضعیف، اختلال ماست سل کلونال، یا سندرم فعال سازی ماست سل ایدیوپاتیک. علاوه بر این، آلرژی به گالاکتوز-آلفا-1،3-گالاکتوز (آلفا-گال)، یک آلرژن کربوهیدراتی که می‌تواند باعث آنافیلاکسی تاخیری چند ساعت پس از مصرف گوشت قرمز شود، می‌تواند از تشخیص جلوگیری کند زیرا واکنش‌ها بسیار دیرتر از حد معمول پس از مصرف رخ می‌دهند.

نشانه هایی که باید با پزشک فوق تخصص آلرژی مشورت کنید:

— گروه‌های خاصی از بیماران مشکوک به واکنش آلرژیک یا آسم به یک افزودنی غذایی نیاز به ارزیابی بیشتر دارند و باید به متخصص آلرژی با دانش در مورد آزمایش‌ها و روش‌های چالشی مناسب ارجاع داده شوند:

●بیمارانی که آنافیلاکسی را تجربه کرده اند.

●بیماران مبتلا به کهیر/آنژیوادم عودکننده ایدیوپاتیک که علائم مقاوم یا شدید دارند یا برای کنترل علائم به گلوکوکورتیکوئیدها وابسته هستند.

●بیماران مبتلا به آسم مزمن مداوم یا تشدید آسم تهدید کننده زندگی.

آزمایش پوست و روش‌های چالشی ممکن است برای تشخیص نیاز باشد و باید توسط فوق تخصص آلرژی انجام شود زیرا این تکنیک‌ها برای تفسیر صحیح نیاز به آموزش و تجربه دارند.

اهداف مشترک ارزیابی آلرژی عبارتند از:

● اثبات اینکه یک افزودنی غذایی باعث ایجاد یک واکنش حاد خاص به خصوص در بیماران مبتلا به آنافیلاکسی می شود.

●به استثنای واکنش‌ها به افزودنی‌های غذایی و عادی‌سازی رژیم غذایی در افرادی که به دلیل نگرانی در مورد واکنش‌های احتمالی به افزودنی‌های غذایی از خوردن چند غذا اجتناب می‌کنند.

مشکلات رژیم های غذایی بدون افزودنی

— رژیم‌های بدون مواد افزودنی معمولاً مفید نیستند. این رژیم‌ها گاهی اوقات به‌عنوان ابزار اولیه برای تعیین حساسیت بیمار به برخی افزودنی‌ها پیشنهاد می‌شوند، بدون اینکه مورد خاصی دلالت کنند. به عنوان مثال، ممکن است به بیماران توصیه شود که به مدت سه هفته تعداد محدودی از گوشت، غلات، میوه ها و سبزیجات مصرف کنند و اگر علائم بهبود یابد، نتیجه گرفته می شود که بیمار به برخی از مواد افزودنی حساسیت دارد. با این حال، این رویکرد دارای چندین اشکال است. علائم بیماران اغلب در ابتدا بهبود می یابد، اما پس از آن استفاده مجدد تدریجی از غذاهای آماده تجاری منجر به شناسایی یک مقصر خاص نمی شود. گاهی اوقات بیماران با وجود از سرگیری یک رژیم غذایی عادی برای مدتی خوب می مانند و سپس علائم آنها در نهایت باز می گردد و شروع به اپیلاسیون و کاهش مجدد می کند. علاوه بر این، پیروی از یک رژیم غذایی بدون افزودنی برای هر دوره زمانی قابل توجهی دشوار است، بنابراین اکثر افراد نمی توانند ورزش را برای مدت طولانی ادامه دهند.

برای بیمارانی که آنافیلاکسی را تجربه کرده‌اند و معمولاً غذاهای آماده یا فرآوری شده تجاری می‌خورند، حفظ رژیم‌های غذایی بدون افزودنی در طول زمان دشوار است و بیمار احتمالاً به مرور زمان عادت‌های غذایی قبلی خود را از سر می‌گیرد. این رویکرد بیمار را در معرض خطر عود مجدد آنافیلاکسی در آینده قرار می دهد. در صورت امکان، بیماران مبتلا به آنافیلاکسی باید به متخصص آلرژی ارجاع داده شوند تا شانس شناسایی آلرژن مقصر به حداکثر برسد.

مدیریت

— مدیریت معمولاً شامل اجتناب از غذاهای آماده تجاری است که احتمالاً حاوی افزودنی مورد نظر هستند. بیمار باید از مواد غذایی متداول حاوی ماده افزودنی و همچنین تمامی نام‌گذاری‌های شیمیایی مرتبط و نام‌های جایگزین آن افزودنی مطلع شود. برای بیماران مبتلا به آسم، کنترل خوب آسم یک جنبه مهم مراقبت است.

بیماران مبتلا به آنافیلاکسی

— هر بیماری که دچار آنافیلاکسی شده است باید یک خود تزریق کننده اپی نفرین به همراه دستورالعمل های شفاهی و کتبی در مورد چگونگی و زمان مصرف خود دارو ارائه شود. در صورت امکان باید به فوق تخصص آلرژی ارجاع داده شود.

اتوانژکتورهای اپی نفرین حاوی متابی سولفیت هستند. با این حال، تزریق مقدار متابی سولفیت موجود در یک اتوانژکتور اپی نفرین هیچ علامت یا تغییری در عملکرد ریه در گروه کوچکی از مبتلایان به آسم حساس به سولفیت ایجاد نکرد  و هیچ گزارش موردی وجود ندارد که نشان دهد اتوانژکتورها برای آنها بی خطر هستند. بیماران حساس به سولفیت

یک برنامه اقدام شخصی سازی شده آنافیلاکسی برای ارائه دستورالعمل های خاص به بیماران در مورد زمان و نحوه درمان دوره های مکرر مفید است. فرم‌های طرح اقدام به زبان‌های انگلیسی و اسپانیایی از تحقیقات و آموزش آلرژی غذایی (طرح مراقبت اضطراری آلرژی غذایی و آنافیلاکسی) و آکادمی اطفال آمریکا (طرح اضطراری آلرژی و آنافیلاکسی انگلیسی، اسپانیایی) موجود است. این طرح ها برای بیماران مبتلا به آنافیلاکسی به هر علتی مناسب است. این مواد به طور جداگانه مورد بحث قرار می گیرند.

 

خلاصه و توصیه ها

● از هزاران افزودنی غذایی در حال استفاده، تنها تعداد کمی در واکنش های آلرژیک یا آلرژیک مانند نقش دارند. علائم شامل کهیر و/یا آنژیوادم، واکنش های آسمی و آنافیلاکسی است.

●سرنخ‌هایی که نشان می‌دهد بیمار ممکن است به یک افزودنی غذایی واکنش نشان دهد، شامل واکنش‌هایی است که در عرض چند دقیقه تا چند ساعت پس از خوردن غذا رخ می‌دهد، سابقه قانع‌کننده‌ای از واکنش‌های مشابه به چندین غذای ظاهرا نامرتبط، و واکنش‌هایی به اشکال تجاری تهیه‌شده از غذاهایی که در هنگام آماده‌سازی تحمل می‌شوند. در خانه. با این حال، احتمال آلرژی به یک غذای مغذی بسیار بیشتر از آلرژی به یک ماده افزودنی است، بنابراین این باید ابتدا در تشخیص افتراقی در نظر گرفته شود.

تعداد زیادی از بیماران مبتلا به کهیر/آنژیوادم مزمن این نتیجه را تایید می‌کنند که علائم ناشی از افزودنی‌های غذایی نیست، اگرچه غذاها و افزودنی‌های غذایی می‌توانند وضعیت را در تعداد کمی از بیماران تشدید کنند. بیماران مبتلا به کهیر/آنژیوادم ایدیوپاتیک مکرر که علائم مقاوم به درمان یا شدید دارند یا برای کنترل علائم به گلوکوکورتیکوئیدها وابسته هستند و به نظر می رسد بعد از خوردن غذا دچار عود علائم خود می شوند، باید برای ارزیابی بیشتر بهفوق تخصص آلرژی ارجاع داده شوند.

● سولفیت ها می توانند در 5 درصد از بیماران مبتلا به آسم باعث واکنش های بالقوه جدی آسم شوند، در حالی که افراد بدون آسم به ندرت تحت تاثیر قرار می گیرند. بیماران حساس به سولفیت اغلب آسم شدید و/یا وابسته به استروئید دارند. بیماران مبتلا به آسم که پس از مواجهه آشکار با سولفیت ها تشدید می شوند، باید توصیه شود که از غذاهای حاوی سولفیت اجتناب کنند (جدول 3) و (در صورت امکان) به متخصص آلرژی با تجربه در ارزیابی حساسیت به سولفیت ارجاع داده شوند.

●به بیماران مبتلا به آسم تشدید شده با آسپرین در گذشته توصیه می شد از خوردن غذاها و داروهای حاوی تارترازین (FD&C Yellow #5 یا E102) خودداری کنند، زیرا این تصور وجود داشت که تارترازین با آسپرین واکنش متقابل دارد، اگرچه هیچ مدرک قانع کننده ای برای تایید این موضوع وجود ندارد. نتیجه. اجتناب از تارترازین در بیماران مبتلا به آسم ضروری نیست. (به “Tartrazine (FD&C Yellow 5)” در بالا مراجعه کنید.)

● نگهدارنده بنزوات سدیم (E211) و طعم‌دهنده‌های نعناع، ​​نعناع فلفلی و منتول، هر کدام در ایجاد علائم آسم در یک یا دو گزارش موردی که با روش‌های چالشی پشتیبانی می‌شوند، دخیل بوده‌اند.

●آنافیلاکسی به آناتو (E160b)، کارمین (E120)، زعفران، اریتریتول (ERT)، صمغ گوار (E412)، پسیلیوم، کاراگینان، آرد لوپین، ژلاتین و پکتین گزارش شده است. این افزودنی‌های «طبیعی» از گیاهان، حشرات یا حیوانات به دست می‌آیند و اعتقاد بر این است که واکنش‌ها با واسطه ایمونوگلوبولین (IgE) انجام می‌شوند. سولفیت ها در تعداد بسیار کمی از موارد آنافیلاکسی نقش دارند.

●ارزیابی حساسیت به یک افزودنی غذایی شامل یک تاریخچه بالینی دقیق و متمرکز، یک معاینه فیزیکی، احتمالاً آزمایش پوست با غذاها یا افزودنی‌های غذایی جدا شده و احتمالاً یک چالش تحت نظارت است. روش‌های آزمایش و چالش باید توسط متخصص آلرژی انجام شود، زیرا این تکنیک‌ها برای تفسیر صحیح نیاز به آموزش و تجربه دارند و پتانسیل ایجاد واکنش‌های آلرژیک در بیماران بسیار حساس را دارند.

●هر بیماری که آنافیلاکسی را تجربه کرده است باید با خود تزریق کننده اپی نفرین تهیه شود. اگر شرح حال نشان می دهد که ممکن است یک افزودنی غذایی مسئول بوده باشد، بیمار باید به یک متخصص آلرژی با تجربه در انجام آزمایش و چالش با افزودنی های غذایی ارجاع داده شود.

دکتر اصغریان

فوق تخصص آسم ،آلرژی و ایمونولوژی

رتبه اول بورد فوق تخصص دانشگاه تهران

منبع :

2022 UpToDate

برای مشاهده مطالب آموزشی دکتر اصغریان در اینستاگرام اینجا را کلیک کنید

برای مشاهده مقاله با عنوان بیماریهای پوستی در بارداری اینجا را کلیک کنید .